Κινέζοι μεγιστάνες μετατρέπουν την Ινδονησία σε γίγαντα αλουμινίου

Κινέζοι μεγιστάνες ενισχύουν τη βιομηχανία αλουμινίου της Ινδονησίας με έργα πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που ανταγωνίζονται τα τεράστια στοιχήματα που είχαν τεθεί για τον πλούτο της χώρας σε νικέλιο πριν από περίπου μια δεκαετία και απειλούν να ανατρέψουν την παγκόσμια αγορά για το μέταλλο.

Οπως μεταδίδει το Bloomberg, aντιμέτωπες με περιορισμούς στην παραγωγή στην πατρίδα τους, εταιρείες όπως η Tsingshan Holding Group του δισεκατομμυριούχου Xiang Guangda, η China Hongqiao Group και η Shandong Nanshan Aluminum του Song Jianbo στρέφονται προς τη μεγαλύτερη οικονομία της Νοτιοανατολικής Ασίας, επενδύοντας χρήματα σε νέα χυτήρια και διυλιστήρια. Η Goldman Sachs εκτιμά ότι η παραγωγή αλουμινίου στην Ινδονησία θα μπορούσε να πενταπλασιαστεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας.

Το ερώτημα που θέτουν τώρα οι traders μετάλλων είναι εάν τα κινεζικά κεφάλαια μπορούν να συνεχίσουν να επενδύουν στη χώρα χωρίς τελικά να αμαυρώσουν τις προοπτικές για το ενεργοβόρο μέταλλο που απαιτείται για τα πάντα, από τα κουτιά αναψυκτικών μέχρι τη ρομποτική και τα ηλεκτρικά οχήματα.

Το νικέλιο αποτελεί μια προειδοποιητική ιστορία. Η Ινδονησία αντιπροσώπευε περίπου το 7% της παγκόσμιας παραγωγής ορυχείων πριν από μια δεκαετία, ενώ τώρα αντιπροσωπεύει σχεδόν το 60%, χάρη στην φθηνή ενέργεια από άνθρακα και τα κινεζικά χυτήρια. Έχοντας υποτιμήσει αυτή την ραγδαία άνοδο, γίγαντες της μεταλλουργίας, όπως ο όμιλος BHP, αναγκάστηκαν να κλείσουν τις δραστηριότητές τους στην Αυστραλία και αλλού. Ακόμη και η ινδονησιακή βιομηχανία υποφέρει τώρα υπό το βάρος της δικής της επιτυχίας.

«Κατά τα επόμενα πέντε χρόνια, η Ινδονησία θα γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας βιομηχανίας αλουμινίου», δήλωσε ο Άλαν Κλαρκ, διευθυντής της εταιρείας συμβούλων μετάλλων CM Group. «Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε τι έχει συμβεί στον παγκόσμιο τομέα του νικελίου και να το συγκρίνουμε».

Ομολογουμένως, τα αποθέματα βωξίτη της Ινδονησίας, της πρώτης ύλης που χρησιμοποιείται για την παραγωγή αλουμινίου, δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο μεγάλα όσο τα πλούτη σε νικέλιο χαμηλής περιεκτικότητας που κατέκλυσαν τη βιομηχανία χάρη στην τεχνολογική καινοτομία. Εξακολουθούν να επαρκούν για να υποστηρίξουν μια σημαντική βιομηχανία τήξης, υποστηριζόμενη από φθηνό εργατικό δυναμικό και ενέργεια από άνθρακα.

Για τους ηγέτες της Ινδονησίας, οι οποίοι επιθυμούν να αναπτύξουν έναν μεταποιητικό τομέα που μπορεί να προσφέρει απασχόληση και οικονομική ανάπτυξη, η προοπτική μιας επανάληψης της επιτυχίας είναι δελεαστική και ώθησε τον τότε πρόεδρο Τζόκο Γουιντόντο να απαγορεύσει την εξαγωγή βωξίτη το 2023. Ο διάδοχός του, Πραμπόβο Σουμπιάντο, έχει τηρήσει σταθερά μια λεγόμενη πολιτική «downstreaming» που ελπίζει ότι θα βοηθήσει στη χρηματοδότηση ευρύτερων φιλοδοξιών, όπως τα δωρεάν σχολικά γεύματα και η δημιουργία ενός τεράστιου κρατικού επενδυτικού ταμείου.

Ένα διυλιστήριο κοστίζει συνήθως περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια ΗΠΑ για την κατασκευή, ένα βαρύ στοίχημα, αλλά είναι ένα τίμημα που αξίζει να πληρώσουν πολλές κινεζικές εταιρείες που επιθυμούν να εξασφαλίσουν πρώτες ύλες.

Μόνο φέτος, τρία νέα διυλιστήρια αλουμίνας, ένα βασικό μέρος της διαδικασίας παραγωγής αλουμινίου, θα ξεκινήσουν να λειτουργούν. Τουλάχιστον άλλα τρία αναμένονται μέχρι το τέλος του 2027, βοηθώντας την Ινδονησία να αυξηθεί περισσότερο από πέντε φορές και εκτοξεύοντας τη χώρα στις κορυφαίες τάξεις των παγκόσμιων παραγωγών, σύμφωνα με την εταιρεία συμβούλων CRU Group.

Και στον τομέα της τήξης, η Ινδονησία σημειώνει επίσης μεγάλη πρόοδο. Δύο εργοστάσια λειτουργούν ήδη στη χώρα και άλλα τέσσερα θα πρέπει να είναι σε λειτουργία μέχρι το τέλος της δεκαετίας, σύμφωνα με την Goldman Sachs.

Οι περιορισμοί στον βωξίτη της Ινδονησίας ώθησαν αρχικά την Κίνα να αγοράσει από τη Γουινέα, τον μεγαλύτερο παραγωγό στον κόσμο. Ωστόσο, η χώρα της Δυτικής Αφρικής επιδεικνύει την κυριαρχία της στον εφοδιασμό ακυρώνοντας τα δικαιώματα εξόρυξης των εταιρειών που αρνούνται να κάνουν το επόμενο βήμα για την κατασκευή διυλιστηρίων εκεί, μια κίνηση που μόνο ενίσχυσε την επιθυμία της Κίνας για διαφοροποίηση.

Ορισμένοι Κινέζοι μεγιστάνες της μεταλλουργίας προσφέρουν να φέρουν τα δικά τους εργοστάσια κομμάτι-κομμάτι ή παρέχουν οικονομική υποστήριξη σε τοπικούς παίκτες που αδυνατούν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση, σύμφωνα με τον Agustinus Tan, πρόεδρο και διευθυντή της εταιρείας παραγωγής βωξίτη Laman Mining.

«Υπάρχουν μερικά εργοστάσια που κλείνουν και προσφέρθηκαν να αποκτήσουν τα μηχανήματα», δήλωσε ο Tan, η εταιρεία του οποίου σκοπεύει να ξεκινήσει την κατασκευή του δικού της διυλιστηρίου τον επόμενο χρόνο. «Είναι καλύτερο να είσαι μακριά από τον τελικό χρήστη παρά μακριά από την πρώτη ύλη».

Μεταξύ των μεγαλύτερων Κινέζων επενδυτών είναι η Tsingshan, ο όμιλος ανοξείδωτου χάλυβα που ηγήθηκε της ιλιγγιώδους επέκτασης του τομέα νικελίου της Ινδονησίας, χάρη στην δραματική κλίμακα και την αδίστακτη εστίαση στο κόστος. Το πρώτο χυτήριο αλουμινίου τέθηκε σε λειτουργία το 2023 και ένα σημαντικά μεγαλύτερο αναμένεται να ξεκινήσει την παραγωγή του επόμενου έτους.

«Όταν η Tsingshan εισήλθε στον χώρο του αλουμινίου, όλοι σοκαρίστηκαν», δήλωσε ο Andy Farida, αναλυτής αλουμινίου στην Fastmarkets. «Διαφοροποιούνται».

Πολλά θα εξαρτηθούν από το αν αυτές οι εταιρείες θα τηρήσουν τα σχέδιά τους, ακόμη και αν οι οικονομικές αντιξοότητες συνεχίσουν να πλήττουν την τιμή του αλουμινίου βραχυπρόθεσμα. Οι αναλυτές της Citigroup προβλέπουν ελάχιστη προσφορά παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένης της Ινδονησίας, εάν το μέταλλο παραμείνει κοντά στα τρέχοντα επίπεδά του, περίπου στα 2.500 δολάρια ΗΠΑ ανά τόνο.

«Πολλοί στην αγορά πιστεύουν ότι τα περισσότερα από αυτά τα σχέδια δεν θα υλοποιηθούν ποτέ», δήλωσε ο Λιου Ντεφέι, ένας βετεράνος αναλυτής που εργαζόταν προηγουμένως στην εταιρεία εξόρυξης Rio Tinto και ο Κινέζος ερευνητής Αντάικε, επισημαίνοντας ερωτήματα σχετικά με την παροχή ενέργειας. «Εάν τα χυτήρια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ασφαλή και οικονομικά προσιτή ηλεκτρική ενέργεια - συμπεριλαμβανομένων των οικονομικά αποδοτικών κατασκευών - βρίσκονται σε αδιέξοδο».

Ο άνθρακας, από τον οποίο η Ινδονησία έχει άφθονο, μπορεί να κληθεί και πάλι να τροφοδοτήσει τη βιομηχανία, όπως ακριβώς έκανε και για το νικέλιο. Αλλά το πιο κρίσιμο από όλα θα είναι η ικανότητα της Ινδονησίας να εξορύξει αρκετό βωξίτη για να τροφοδοτήσει τις φιλοδοξίες των μεταλλουργών της Κίνας.

«Δεν νομίζω ότι πρέπει να αμφιβάλλουμε για το τι είναι σε θέση να κάνουν οι Κινέζοι», δήλωσε ο Φαρίντα. «Εάν είναι σε θέση να κάνουν αυτό που έκαναν στο νικέλιο, δεν θα ήταν έκπληξη αν οι προβλέψεις φαίνονται πολύ χαμηλές»