Θες να ρυθμίσεις δάνειο υποθηκεύοντας ακίνητο; Δες τι σε περιμένει

Της Έφης Καραγεώργου

Δυστυχώς το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι καταγγελίες –στο γραφείο του τραπεζικού μεσολαβητή, στην γενική γραμματεία καταναλωτή, αλλά και στις καταναλωτικές οργανώσεις- ότι οι τράπεζες ζητούν υπέρογκες καλύψεις, ενώ τα έξοδα που χρεώνουν για την προσημείωση του ακινήτου, είναι ιδιαίτερα υψηλά. Μάλιστα στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα έξοδα έγκρισης του δανείου μαζί με την προσημείωση αντιστοιχούν σε τρεις ή και τέσσερις δόσεις, του ήδη καθυστερούμενου δανείου.

Και όλα αυτά οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο.

Η ιστορία που ακολουθεί είναι μία από τις πολλές…

Ο ΑΜ, το 2011 είχε ένα καταναλωτικό δάνειο ύψους 24.000 ευρώ. Θέλησε να το ρυθμίσει και η τράπεζα του πρότεινε να πληρώνει για 3 χρόνια τμήμα των τόκων και στη συνέχεια θα γινόταν νέα διαπραγμάτευση και ρύθμιση.

Ωστόσο, το επιτόκιο ήταν στα επίπεδα του 16%. Αν και το δάνειο εξυπηρετείτο, στη λήξη της 3ετίας το ποσό οφειλής είχε ανέλθει στις 34.000 ευρώ.

Ο ΑΜ ζήτησε να προχωρήσει σε νέα ρύθμιση και να προσημειώσει ακίνητο του, ώστε να μειωθεί το επιτόκιο, να αυξηθεί η διάρκεια αποπληρωμής και η δόση του να είναι τοκοχρεωλυτική.

Πρόσφερε οικόπεδο (300τμ) που η αντικειμενική του αξία είναι 350.000 ευρώ.

Όμως επειδή μέσα στο οικόπεδο υπάρχει ένα κτίσμα, μικρής αξίας, η τράπεζα απέρριψε το αίτημα, με το αιτιολογικό ότι το κτίσμα δεν καλύπτει το 120% του υπολειπόμενου δανείου. Και ζήτησε και δεύτερο ακίνητο για εγγραφή προσημείωσης…..

Στο μεταξύ οι 34.000 ευρώ, που υποτίθεται ότι είχαν πάει σε ρύθμιση –με το αίτημα του δανειολήπτη- από τον Δεκέμβριο πέρυσι- έφτασαν τις 38.000 ευρώ.

Την ίδια ώρα έχουν αρχίσει οι τηλεφωνικές υπενθυμίσεις από εισπρακτικές εταιρείες, ότι το δάνειο δεν έχει εξυπηρετηθεί για 4 μήνες.

Σύμφωνα με νομικούς κύκλους –που ειδικεύονται σε θέματα τραπεζών, αλλά και εκπροσώπους καταναλωτικών οργανώσεων, δημιουργείται μείζον θέμα με τις προσημειώσεις ακινήτων. Διότι, αν και οι δανειολήπτες, φορολογούνται με βάση τις αντικειμενικές τιμές των ακινήτων τους, πληρώνοντας το γνωστό «χαράτσι», οι τράπεζες, κοστολογούν τα ακίνητα με βάση τις εμπορικές τιμές οι οποίες συχνά υπολείπονται των αντικειμενικών. Παράλληλα ζητούν το «κάλυμμα» να καλύπτει πάνω από το 120% του δανείου.

Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι πολλά αιτήματα να απορρίπτονται, παρότι οι δανειολήπτες προσφέρουν εμπράγματες εξασφαλίσεις.