Πώς θέλει να ρυθμίσει τα... χρέη της η ελληνική κυβέρνηση -Όλη η πρόταση

Μια προσεκτική ματιά πίσω από τις γραμμές της διαπραγμάτευσης και στη στρατηγική που ακολούθησαν όλες οι πλευρές φανερώνει ότι ακόμα κι εκεί που υπήρξε κατ’ αρχήν συμφωνία, αυτή έγινε κυρίως με πολιτικούς όρους και όχι αποκλειστικά με βάση τη ψυχρή λογική των αριθμών, που ούτως ή άλλως κρίνονται προβληματικοί από τη στιγμή που λείπουν πολλά κομμάτια από το παζλ ήτοι τα κομμάτια που «κουμπώνουν» με τη βιωσιμότητα του Χρέους. Ευρωπαϊκές πηγές σημείωσαν, δε, στα «Π» ότι «αν και η ελληνική πλευρά οπισθοχώρησε σε όλα τα μέτωπα, αυτό δεν είναι αρκετό, καθώς απομένουν πολλές και κρίσιμες τεχνικές λεπτομέρειες». Οι πλέον διορατικοί αντιλαμβάνονται ότι μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας μέσα στον Απρίλιο θα παιχθεί όλο το παιχνίδι:

• στην Εαρινή Σύνοδο του ΔΝΤ από τις 17 ως τις 19 Απριλίου, οι Ευρωπαίοι αναμένουν από το Ταμείο αν όχι να ανοίξει τα χαρτιά του, τουλάχιστον να δώσει το στίγμα των προθέσεων του και συγκεκριμένα να δείξει αν με τα δεδομένα που προέκυψαν στις διαπραγματεύσεις επί ελληνικού εδάφους, πιστεύει ότι το ελληνικό πρόγραμμα «βγαίνει» και υπό ποιες ακριβώς προϋποθέσεις ελάφρυνσης Χρέους. Μόνο τυχαίο δεν είναι, πάντως, το γεγονός ότι στις πολυήμερες διαβουλεύσεις στην Αθήνα, η εκπρόσωπος του Ταμείου, Ντ. Βελκουλέσκου, ήταν εκείνη που είχε τις περισσότερες ενστάσεις και κόντρες με το οικονομικό επιτελείο, επιμένοντας ότι οι ελληνικές προτάσεις δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις

• στο διήμερο 22- 23 Απριλίου στο Άμστερνταμ, στο άτυπο Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών, θα ληφθούν- εκτός απροόπτου- οι αποφάσεις για το ελληνικό πρόγραμμα και το Χρέος, ενώ θα ξεκαθαριστεί εάν το ΔΝΤ θα παραμείνει ως χρηματοδότης ή ως τεχνικός σύμβουλος ή αν θα αποχωρήσει, κάτι που επί του παρόντος φαντάζει δύσκολο με δεδομένες τις θέσεις των Βόρειων.
Αν και η σπουδή για το θέμα του Χρέους που επέδειξαν τόσο ο Γ. Ντάισελμπλουμ όσο και ο Τ. Βίζερ έφεραν κάποια συγκρατημένα χαμόγελα στην Αθήνα, όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα και έχουν μακρά εμπειρία από τις διαπραγματεύσεις σημειώνουν ότι τα σενάρια που επεξεργάζεται ο ESM απέχουν έτη φωτός από τις προσδοκίες της ελληνικής πλευράς κι ως εκ τούτου η βιασύνη των Ευρωπαίων, που συνδυάζεται με ασφυκτικές πιέσεις στο Ασφαλιστικό και στο Φορολογικό, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί εγκαίρως.

Τι λένε οι πληροφορίες; Ότι οι αποφάσεις θα εξαντληθούν σε μέτρα (κυρίως επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και της περιόδου χάριτος), με αποκλειστικό γνώμονα τη συγκράτηση των ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης του Χρέους- συμπεριλαμβανομένων των εντόκων γραμματίων- ως το 15% του ΑΕΠ, με το επιχείρημα ότι χαμηλότερα επίπεδα πληρωμών δεν είναι απαγορευτικά σε συνθήκες δημοσιονομικής ισορροπίας.

Αφήνοντας κανείς στην άκρη το προφανές, ότι δηλαδή με αυτό τον τρόπο οι Ευρωπαίοι αφενός επιβάλλουν δια της πλαγίας μια μόνιμη δημοσιονομική σιδηρά πειθαρχία με στόχο σταθερά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα έτσι ώστε να καλύπτονται άνετα και οι δανειακές ανάγκες αφετέρου «πουλάνε» στην κοινή τους γνώμη ότι δεν κάνουν τα χατίρια της Ελλάδας, είναι λίαν αμφίβολο ότι ένα τέτοιο πλαίσιο θα πείσει τις αγορές, που ζητάνε το κάτι παραπάνω για να πειστούν ότι η Ελλάδα απαλλάσσεται από το βραχνά του Χρέους. Με αυτό το σκεπτικό, η ελληνική πλευρά επιμένει στην ανάγκη «κλειδώματος» των επιτοκίων στα σημερινά επίπεδα, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα τη συγκράτηση των πληρωμών για το Χρέος στα επίπεδα του 8- 10% του ΑΕΠ, ενώ εναλλακτικά «πατώντας» στη λογική του ΔΝΤ, ετοιμάζεται- σύμφωνα με πληροφορίες- να ζητήσει έως και 70 έτη παράταση του χρόνου αποπληρωμής και ως 30 έτη περίοδο χάριτος!

Μόνιμη εποπτεία made in Germany

Η… ξινίλα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών στο άκουσμα των δηλώσεων περί έναρξης συζητήσεων για το ελληνικό Χρέος, κάθε άλλο παρά στημένη ήταν, καθώς το Βερολίνο πιστεύει ειλικρινά ότι από τη στιγμή που το πρόβλημα των υψηλών δαπανών για το Χρέος δεν υφίσταται πριν από το 2022, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να ληφθούν από τώρα αποφάσεις. Από την άλλη, ο Β. Σόιμπλε γνωρίζει πολύ καλά ότι αν δεν τακτοποιηθεί τώρα το ζήτημα του Χρέους, το ΔΝΤ θα… κουνήσει μαντήλι κι αυτό δεν θα είναι εύκολα διαχειρίσιμο εντός της Γερμανίας, ειδικά στην παρούσα φάση όπου το προσφυγικό έχει ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά της κοινής γνώμης.

Εδώ ελλοχεύει ο δεύτερος κίνδυνος για την Αθήνα, που ήδη οι πιο διορατικοί τον έχουν «μυρίσει»: να επιβάλλει το Βερολίνο συνθήκες μόνιμης εποπτείας, με συγκεκριμένα προαπαιτούμενα, τα οποία θα συνδεθούν με τα στάδια ελάφρυνσης του Χρέους ήτοι στην ορολογία της διαπραγμάτευσης «conditionality». Τι μπορεί να σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι από το 2018, που τελειώνει το τρίτο Μνημόνιο, ως το 2022, που ξεκινάει ο Γολγοθάς των υψηλών τοκοχρεολυσίων και απαιτείται ελάφρυνση του Χρέους, η Ελλάδα θα πρέπει να σημειώνει πολύ συγκεκριμένες επιδόσεις και πολύ συγκεκριμένους στόχους, καλύπτοντας ένα Μνημόνιο διαρκείας!

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ