Είναι τόσο απλό;

Και για να ενισχύσουν αυτές τις απόψεις προτάσσουν και το γεγονός ότι στις δύο δημοπρασίες ομολόγων που διενήργησε το ελληνικό δημόσιο, απέδειξε ότι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών και άρα λίγο έως πολύ η ρευστότητα για την κάλυψη των αναγκών μας είναι εξασφαλισμένη και δεν χρειαζόμαστε τα λεφτά και τη συνταγή των τροικανών για να εκσυγχρονιστεί το κράτος και να πειθαρχήσει δημοσιονομικά. Λένε λοιπόν ότι όλα αυτά που έχουν εξαγγελθεί επίσημα ή ανεπίσημα μπορούν να υλοποιηθούν, άσχετα αν τα βρήκαμε μπαστούνια με την τρόικα.

Δηλαδή να προχωρήσουν στη μείωση των φορολογικών συντελεστών, στην μείωση του ΦΠΑ, στην μείωση ή κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης, στην κατάργηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, στην αύξηση των δόσεων για την αποπληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών, στην μείωση ή κατάργηση των τεκμηρίων διαβίωσης, την κατάργηση του φόρου πολυτελείας στα ακριβά Ι.Χ και χίλια δυο άλλα που έχουμε ακούσει. Θεωρώ ότι κανείς δεν διαφωνεί με την άποψη να φύγει η τρόικα και να προχωρήσει η κυβέρνηση στην υλοποίηση των όσων έχει εξαγγείλει.

Όμως μια χώρα που χρωστά 326 δισ. ευρώ και που στο πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει περίτρανα ότι η δημόσια διοίκηση της είναι συνδεδεμένη με την διαφθορά, την διαπλοκή, τη μίζα, τη σπατάλη και το ρουσφέτι , μπορεί έτσι απλά από τη μία στιγμή στην άλλη να αλλάξει; Να γίνει μια σύγχρονη χώρα με δομές που θα στηρίζονται στην αξιοκρατία, τη διαφάνεια και τη δημοσιονομική πειθαρχία; Μάλλον όχι.
Μπορεί να αποδείχθηκε ξεκάθαρα ότι η τρόικα μας αξιοποίησε ως πειραματόζωα για να ανακαλύψει τη συνταγή «διάσωσης» προβληματικών χωρών, με αποτέλεσμα να ισοπεδωθούν άνθρωποι και συνειδήσεις, αλλά πιστεύω ότι χωρίς την παρουσία της και τα δανεικά της η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη. Δεν θα είχαμε καμία τύχη.

Μας βοήθησαν για να εξυπηρετήσουν και τα δικά τους συμφέροντα, αλλά μείναμε και εμείς ως χώρα όρθια. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θα συνέβαινε αν το επιχειρούσαμε μόνοι μας. Και μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Πορτογαλία με την Βankο Espirito Santo αποδεικνύεται περίτρανα ότι η κατάσταση παραμένει ρευστή και ότι τα φθηνά δανεικά των τροϊκανών είναι χρυσή εφεδρεία