Σε πολιτική λύση στο Eurogroup προσδοκά η Αθήνα - Οι διαφωνίες με το κουαρτέτο

Τι σημαίνει αυτό; Να ξεκαθαρίσουν πόσο Χρέος μπορούν να «ψαλιδίσουν», έτσι ώστε να ξεμπλοκάρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η συμμετοχή του ΔΝΤ και να κλείσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η αξιολόγηση, που εξελίσσεται σε θρίλερ.

Από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στην Αθήνα οι επικεφαλής του Κουαρτέτου έγινε ξεκάθαρο- πέρα από τον κουρνιαχτό που σήκωσε η πολυσυζητημένη διαρροή στα Wikileaks- ότι η περαιτέρω διαπραγμάτευση επί της ουσίας των μέτρων, που βρίσκονται στο τραπέζι, λίγα πράγματα μπορεί να αποφέρει, καθώς στην πραγματικότητα οι δύο πλευρές ή μάλλον οι τρεις πλευρές έχουν αγγίξει τα όρια των θέσεων τους. Ποια είναι η κατάσταση;

Δεδομένο πρώτο: κυβέρνηση, Ευρωπαίοι και ΔΝΤ συμφώνησαν ότι διαφωνούν σε μια σειρά από θέματα και το βασικό μέλημα της Αθήνας είναι να υπάρξει μια λεπτομερής καταγραφή των συμφωνηθέντων πριν αναχωρήσουν οι επικεφαλής, έτσι ώστε στην κρίσιμη Σύνοδο του ΔΝΤ στις 15 του μήνα να μη δοθεί η εντύπωση ότι η αξιολόγηση καρκινοβατεί άρα δεν συντρέχει λόγος να ανοίξει η συζήτηση για το Χρέος.

Δεδομένο δεύτερο: το ΔΝΤ δεν κάνει βήμα πίσω από τις θέσεις που έχει διατυπώσει για τα μείζονα κεφάλαια της αξιολόγησης. Κι επειδή τελικά η ιστορία των διαλόγων Βελκουλέσκου- Τόμσεν προκάλεσε ζημιά στην ελληνική πλευρά, καθώς η αντίδραση των Ευρωπαίων (και ειδικά του Βερολίνου) ήταν να υπερασπιστούν την παρουσία του Ταμείου στο πρόγραμμα, η Αθήνα προκειμένου να μη δυσχεράνει περαιτέρω τη διαπραγματευτική της θέση, επιδιώκει την καταγραφή των σημείων σύγκλισης με τις θέσεις του ΔΝΤ, σε ξεχωριστό κείμενο, το οποίο είναι προφανές ότι θα είναι πιο «αραιό» σε σχέση με το αντίστοιχο κείμενο συμφωνίας με το ευρωπαϊκό σκέλος του Κουαρτέτου.

Δεδομένο τρίτο: αυτά τα δύο κείμενα δεν σηματοδοτούν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ούτε καν την υπονοούν, καθώς όπως παραδέχονται και κυβερνητικές πηγές, χωρίς την υπογραφή του ΔΝΤ δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η δόση των 5,7 δις ευρώ παραμένει μέχρι νεωτέρας «παγωμένη», ανεβάζοντας τον πυρετό της ταμειακής διαχείρισης των υποχρεώσεων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Ακόμα και με αυτά τα δύο κείμενα, που θα καταγράφονται λεπτομερώς όσα έχουν συμφωνηθεί ως επόμενα βήματα, το πρώτο κρίσιμο ραντεβού θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Στην πραγματικότητα, στη Σύνοδο του ΔΝΤ στο τέλος της επόμενης εβδομάδας, οι Ευρωπαίοι και ειδικά η Γερμανία καλούνται να ανοίξουν τα χαρτιά τους, δηλαδή να φανερώσουν τις προθέσεις τους για το ελληνικό Χρέος. Οι προθέσεις αυτές δεν μπορούν να είναι γενικές και αόριστες αλλά θα πρέπει να «πατάνε» πάνω σε αυτά τα κείμενα των συμφωνηθέντων και να απαντάνε στο φλέγον ερώτημα: πόσο μέρος από αυτό που υπολείπεται ως το 3,5% (στόχος πλεονάσματος 2018), μπορεί να καλυφθεί με ελάφρυνση Χρέους ήτοι με μείωση τοκοχρεολυσίων; Όπως σημειώνουν ευρωπαϊκές πηγές, χωρίς αυτήν την παράμετρο, η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα άρα και η έγκαιρη ολοκλήρωση της αξιολόγησης τίθενται εν αμφιβόλω, δικαιώνοντας όσους αναλυτές βλέπουν θρίλερ ανάλογο με το περσινό. Αν λάβει, πάντως, κανείς υπ’ όψιν τις δηλώσεις Γερμανών και λοιπών Ευρωπαίων αξιωματούχων, δεν υπάρχει επί του παρόντος ιδιαίτερη προθυμία για αποφάσεις επί του ελληνικού Χρέους, πόσο μάλλον για γενναία ελάφρυνση του, χωρίς να καλύπτονται μάλιστα οι δημοσιονομικοί στόχοι του προγράμματος.

Αυτό είναι το δεύτερο «κλειδί», που οδηγεί στο επόμενο κρίσιμο ραντεβού, το Eurogroup της 22ας Απριλίου, όπου η ελληνική πλευρά προσδοκά πολιτικές αποφάσεις. Ποιες είναι αυτές; να αποφανθούν τα κράτη- μέλη ότι τα μέτρα που βρίσκονται στο τραπέζι σε συνδυασμό με μια ελάφρυνση Χρέους κρατούν το πρόγραμμα εντός τροχιάς (on track). Εδώ αρχίζουν, όμως, τα δύσκολα, καθώς όπως δείχνει η εμπειρία, το Eurogroup- δηλαδή ο Β. Σόιμπλε- στηρίζεται σε αριθμούς και το ερώτημα είναι ποιοι αριθμοί θα χρησιμοποιηθούν. Αυτοί της Κομισιόν ή αυτοί του ΔΝΤ;

Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, την κρίσιμη στιγμή αυτών των πολιτικών αποφάσεων θα βαρύνουν κι άλλοι παράγοντες, όπως το βάρος του προσφυγικού που καλείται να σηκώσει η Ελλάδα, ενώ το σενάριο που προβλέπει το «πάγωμα» της συμμετοχής του ΔΝΤ ως την επόμενη αξιολόγηση εκτιμάται ότι δεν έχει αποσυρθεί, παρά τις κατηγορηματικές δηλώσεις για την ανάγκη της παρουσίας του Ταμείου.

Τα «αγκάθια»

Πληροφορίες και από τα δύο στρατόπεδα αναφέρουν ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης είναι ή μάλλον παραμένει το αφορολόγητο. Αν και η ελληνική πλευρά επέμεινε ότι το θέμα είχε «κλείσει» με τη μείωση της έκπτωσης φόρου στις 9.090 ευρώ, στην πραγματικότητα οι δανειστές και ειδικά το ΔΝΤ επιμένουν ότι πρέπει να υποχωρήσει στα επίπεδα των 7.000- 8.000 ευρώ. Το ζήτημα από την κυβέρνηση χαρακτηρίζεται «κόκκινη» γραμμή.

Μεγάλη είναι η απόσταση και στις συντάξεις, παρά το ότι η ελληνική πλευρά προβάλλει την αποδοχή των 384 ευρώ ως Εθνική Σύνταξη. Πληροφορίες αναφέρουν ότι και στις επικουρικές ασκείται πίεση για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις- ειδικά από τη στιγμή που η αύξηση των εισφορών θα είναι μικρότερη του 1% και περιορισμένης χρονικής διάρκειας- αλλά και στις κύριες θεωρείται ότι τα ποσοστά αναπλήρωσης παραμένουν υψηλά για όσους έχουν ως 20 έτη ασφάλισης. Ειδικά το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι το «μαχαίρι» δεν μπορεί παρά να μπει και στις καταβαλλόμενες συντάξεις.

Τεχνικής φύσης, που δημιουργεί, όμως, πρόβλημα ουσίας, χαρακτηρίζεται η διαφορά εκτιμήσεων επί των μέτρων που προτείνει η ελληνική πλευρά για την έμμεση φορολογία. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δανειστές εκτιμούν ότι θα έχουν πολύ μικρότερη απόδοση οι αυξήσεις στα καύσιμα, ενώ εκφράζουν ζωηρές επιφυλάξεις για το κατά πόσο μπορούν τελικά να αντληθούν 400- 500 εκατ. ευρώ από τα τυχερά παιχνίδια μετά από το κάζο με τον ΟΠΑΠ.
Πρόβλημα υπάρχει και λόγω της πίεσης, που ασκεί κυρίως το Ταμείο, για νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, εκτιμώντας ότι το Μισθολόγιο που ψηφίστηκε πρόσφατα δεν λύνει αλλά μπαλώνει τα προβλήματα και τις στρεβλώσεις.

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ