To "Μεγάλο Παζάρι" για τις φοροαπαλλαγές

Στόχος δεν είναι άλλος από την ελάφρυνση των μικρομεσαίων εισοδημάτων, κάτι που σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει στη διάθεση του το οικονομικό επιτελείο, δεν επιτυγχάνεται μόνο με την πρόβλεψη αφορολογήτου ούτε με την αύξηση συντελεστών στα υψηλότερα εισοδήματα.

Το «κλειδί» για την επαναφορά των φοροαπαλλαγών- που μπορεί να γίνει ακόμα και σε δεύτερη φάση αν στυλώσει τώρα τα πόδια το Κουαρτέτο- είναι η πρόβλεψη εισοδηματικών ή/και περιουσιακών κριτηρίων, έτσι ώστε το όφελος να μη διαχέεται σε όλη τη φορολογική κλίμακα αλλά να περιορίζεται σε αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη. Ανατρέχοντας κανείς στην ανάλυση των φορολογικών δηλώσεων των προηγούμενων ετών, όταν δηλαδή ίσχυαν ακόμα οι φοροαπαλλαγές, μπορεί να αντιληφθεί ότι οι πραγματικά ωφελημένοι από αυτές ήταν τα υψηλότερα εισοδήματα, καθώς μέσω των εκπιπτόμενων δαπανών π.χ. για τόκους παλιών στεγαστικών δανείων ή για ασφάλιστρα ζωής αλλά και μέσω της μείωσης του τελικού φόρου μέσω δαπανών για δίδακτρα, ενοίκια κλ.π. έπεφταν ένα ή περισσότερα κλιμάκια και πλήρωναν πολύ χαμηλότερο φόρο. Αντιθέτως, στα χαμηλότερα εισοδήματα, η ελάφρυνση εξαντλείτο συνήθως στο γενικό αφορολόγητο, με αποτέλεσμα όλες οι υπόλοιπες δαπάνες και απαλλαγές να μένουν αναξιοποίητες για την ανακούφισή τους.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ. «Δεν είναι δυνατόν μια τετραμελής οικογένεια, με εισόδημα 20.000- 25.000 ευρώ, που πληρώνει ενοίκιο και στέλνει τα παιδιά της σε φροντιστήρια, να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο με έναν φορολογούμενο που μπορεί να έχει εισόδημα 15.000- 18.000 ευρώ αλλά και ιδιόκτητο σπίτι», λένε χαρακτηριστικά στελέχη του υπουργείου Οικονομικών, ξεδιπλώνοντας το σχεδιασμό για ένα φορολογικό μοντέλο με κοινωνικά κριτήρια. Και κάπου εδώ αρχίζει ο προβληματισμός για τα εισοδηματικά κριτήρια. Η επικρατέστερη άποψη φαίνεται ότι είναι να υιοθετηθούν τα όρια που ισχύουν για την καταβολή των οικογενειακών επιδομάτων ή έστω κάποια που να μην απέχουν πολύ από αυτά. Πρακτικά αναζητείται το ιδανικό σενάριο για εισοδήματα που θα κινούνται στη ζώνη των 18.000- 29.000 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια (το όριο των 10.000 ευρώ θεωρείται πολύ χαμηλό), ενώ δεν αποκλείεται να ισχύουν και περιουσιακά κριτήρια όπως η επιφάνεια της κύριας κατοικίας, ανάλογα με τον αριθμό των μελών του νοικοκυριού. Ως ειδικοί δείκτες θα λειτουργούν τα άνεργα μέλη της οικογένειας, όπως και τα άτομα με αναπηρία.

Οι φοροαπαλλαγές που ξαναβγαίνουν από το συρτάρι είναι:

• Για δαπάνες ενοικίων, βοηθώντας και στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής στο συγκεκριμένο πεδίο
• Για δαπάνες φροντιστηρίων, απορροφώντας και την επιβάρυνση από το ΦΠΑ
• Για δαπάνες τόκων στεγαστικών δανείων, συνδράμοντας στη διαχείριση των κόκκινων δανείων αλλά και στην αναζωογόνηση της κτηματαγοράς
• Για δαπάνες ιδιωτικής ασφάλισης, δίνοντας μια εναλλακτική εν όψει των δραστικών περικοπών σε κύριες και επικουρικές συντάξεις.

ΙΣΠΑΝΙΑ. Και κάπου εδώ αρχίζουν οι παραλληλισμοί με το αποκαλούμενο ισπανικό μοντέλο, όσον αφορά στον τρόπο δήλωσης και εκκαθάρισης των εισοδημάτων. Αφήνοντας κανείς κατά μέρος ότι στη χώρα της Ιβηρικής υπάρχει φορολόγηση όχι μόνο από την κεντρική αλλά και από τις περιφερειακές κυβερνήσεις, βρίσκει ένα πολύ ενδιαφέρον σύστημα, που «κολλάει» στον σχεδιασμό του οικονομικού επιτελείου για φορολόγηση εισοδημάτων, λαμβάνοντας υπόψιν και το οικογενειακό εισόδημα. Στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, ο κανόνας είναι ότι κάθε άτομο αποτελεί ξεχωριστή φορολογική μονάδα και το εισόδημα του φορολογείται ξεχωριστά. Ωστόσο, δίνεται εναλλακτικά και η δυνατότητα φορολόγησης στο σύνολο του οικογενειακού εισοδήματος, προκειμένου τα ζευγάρια να επωφελούνται από το συνυπολογισμό των διαφόρων προβλεπόμενων επιδομάτων. Δυνατότητα τέτοιας κοινής εκκαθάρισης έχουν τα παντρεμένα ζευγάρια, ζευγάρια σε διάσταση, καθώς και ζευγάρια που συμβιώνουν οπότε σε αυτή την περίπτωση η δήλωση γίνεται από τον «επικεφαλής» της οικογένειας, που μπορεί να είναι είτε ο πατέρας είτε η μητέρα.

Οι συνεχείς ενστάσεις των δανειστών

Η αλήθεια είναι ότι το πλαίσιο των φοροαπαλλαγών βρέθηκε εξαρχής στο… μάτι της Τρόικας και γι' αυτό από τις πρώτες κιόλας εκθέσεις αξιολόγησης του 2010 είχε καταστήσει σαφές ότι απαλλαγές και δαπάνες πρέπει να καταργηθούν. Η πάγια άποψη των ξένων τεχνοκρατών ήταν και παραμένει ότι οι φοροαπαλλαγές δεν μπορούν να υποκαθιστούν την κοινωνική πολιτική, αφού αφενός δημιουργούν εστίες φοροδιαφυγής, αφετέρου διαχέουν τα οφέλη και σε εισοδήματα που δεν χρειάζονται τη στήριξη του Κρατικού Προϋπολογισμού.

Η άποψή τους, όπως την έχουν μεταφέρει και στα μέλη της σημερινής κυβέρνησης, είναι ότι «ομπρέλα» προστασίας θα πρέπει να ανοίξει μόνο στις πλέον ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και μόνο μέσω στοχευμένων επιδομάτων. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι στη νέα συμφωνία έχουν συμπεριλάβει τη δέσμευση της κυβέρνησης να επανεξετάσει και να καταργήσει τις απαλλαγές που είναι αναποτελεσματικές ή άχρηστες, βάζοντας στο… μάτι ακόμα και τις εκπτώσεις φόρου που ισχύουν για τον ΕΝΦΙΑ και αφορούν σε χαμηλά εισοδήματα!

Η θέση της ελληνικής πλευράς είναι ότι με στοιχεία και μετρήσεις μπορούν να καμφθούν, έστω σε δεύτερη φάση, οι αντιστάσεις του Κουαρτέτου, ειδικά αν η νέα κλίμακα και πολύ περισσότερο τα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, αποδώσουν καρπούς. Ωστόσο, μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι δανειστές έβαλαν από τώρα πολλούς αστερίσκους δίπλα από τους δημοσιονομικούς στόχους του 2015 και του 2016, ανοίγοντας επί της ουσίας θέμα πρόσθετων μέτρων, δυσχεραίνει πολύ τους χειρισμούς της κυβέρνησης.

Δείτετο κόστος των φοραπαλλαγών ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ