"Παγίδα" θανάτου στήνει το ΔΝΤ, με "ειδικό" μνημόνιο "φωτιά"

«Τι θα γίνει με το MEFP (Μνημόνιο Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Πολιτικών);» αναρωτήθηκε ευρωπαϊκή πηγή θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει ότι όλο αυτό το σκληρό παζάρι που γίνεται τα τελευταία 24ωρα και θα συνεχιστεί για ημέρες ή εβδομάδες, δεν είναι τίποτα μπροστά στις διαπραγματεύσεις που θα αφορούν στην υπογραφή του προβλεπόμενου ειδικού Μνημονίου με το ΔΝΤ για την πλήρη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Κι αν από την ελληνική πλευρά προσπαθούν να υποβαθμίσουν το θέμα, προβάλλοντας την πρόοδο στις τεχνικές διαβουλεύσεις, η ουσία είναι ότι ακόμα και τώρα που το Ταμείο δεν μετέχει πλήρως (δηλαδή χρηματοδοτικά) στο πρόγραμμα, είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Κοινώς οι Ευρωπαίοι για μια ακόμα φορά έχουν αφήσει την ομάδα της Ν. Βελκουλέσκου να παίξει «μπάλα», οδηγώντας τις συζητήσεις προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση, που όπως όλα δείχνουν μπορεί να δημιουργήσει συνολικό πρόβλημα για την ολοκλήρωση της επιδιωκόμενης συμφωνίας, είναι τα εργασιακά. Αν και τα φώτα της δημοσιότητας- και δικαίως- έχουν πέσει στα παζάρια για τα μέτρα και τα αντίμετρα, τα εργασιακά μπορεί να είναι το Βατερλό της κυβέρνησης. Αυτή τη στιγμή τρία είναι τα βασικά πεδία συζήτησης: το όριο και η προέγκριση των ομαδικών απολύσεων, οι διαδικασίες για τις απεργίες και οι συλλογικές συμβάσεις. Και στα τρία πεδία το ΔΝΤ έχει βάλει βέτο και μάλιστα με την απόλυτη στήριξη των Ευρωπαίων, οδηγώντας τις σχετικές διαβουλεύσεις σε αδιέξοδο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η ελληνική πλευρά αναζητά ήδη τρόπους να αποσυνδέσει την καυτή «πατάτα» των εργασιακών από την τρέχουσα αξιολόγηση, καθώς αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και η τεχνική συμφωνία (Staff Level Agreement) κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα.
Πέρα από το αν θα βρεθεί φόρμουλα- κάτι που θεωρείται σχεδόν απίθανο- προκειμένου να πάει πιο πίσω η συζήτηση για τα εργασιακά, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το Ταμείο είναι αποφασισμένο να επιβάλει και σε αυτό το πεδίο την ατζέντα του χωρίς εκπτώσεις. Σε τι επιμένει η ομάδα της Ν. Βελκουλέσκου; 1) ότι το όριο των ομαδικών απολύσεων δεν μπορεί να μείνει στο 5% και πρέπει να αυξηθεί ως το 10% 2) ότι η προέγκριση των ομαδικών απολύσεων πρέπει να καταργηθεί εδώ και τώρα ως περιττό στοιχείο υπερπροστασίας 3) ότι οι απεργίες θα πρέπει να προκηρύσσονται με την απόλυτη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων μελών των σωματείων 4) ότι το πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων όπως έχει διαμορφωθεί με τις παρεμβάσεις του 2011 και του 2012 δεν πρέπει να αλλάξει. Αυτό που προβληματίζει περισσότερο είναι ότι και οι Ευρωπαίοι κινούνται περίπου στην ίδια λογική, υποστηρίζοντας ότι η ισχυροποίηση των κλαδικών συμβάσεων που προτείνει η ελληνική πλευρά δεν είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση για την τόνωση της απασχόλησης κι ότι αντιθέτως αυτό που πρέπει να ενισχυθεί είναι ο θεσμός των επιχειρησιακών συμβάσεων.

Μεγάλο «αγκάθι», σύμφωνα με ευρωπαϊκές πηγές, είναι και οι περικοπές στις συντάξεις. Αν και έχει περάσει η γραμμή του ΔΝΤ για εξοικονόμηση περίπου 1,8 δις ευρώ (1% του ΑΕΠ), το παζάρι συνεχίζεται αναφορικά με το πότε θα γίνουν αυτές οι περικοπές. Το Ταμείο επιμένει ότι οι μειώσεις θα πρέπει να γίνουν μια κι έξω, ενώ η ελληνική πλευρά παζαρεύει τη σταδιακή μείωση σε βάθος 5ετίας ή έστω 3ετίας, ευελπιστώντας ότι έτσι οι κοινωνικές αντιδράσεις θα είναι πιο χλιαρές, αρχής γενομένης από το 2020. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς το σκεπτικό των δανειστών και ειδικά του ΔΝΤ είναι τελείως διαφορετικό.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πληροφορίες, αν και οι αρμόδιοι υπουργοί αρνούνται πεισματικά ότι έχει γίνει η οποιαδήποτε συζήτηση για το 2018, το δίλημμα ή μάλλον τελεσίγραφο που έχει πάρει η πλευρά είναι ότι οι περικοπές στις συντάξεις ή θα πρέπει να ξεκινήσουν από το 2018 και να ολοκληρωθούν το 2021 (δηλαδή μέσα στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου) ή θα πρέπει να γίνουν εφάπαξ το 2020.
Παγίδες κρύβει και η βάση υπολογισμού αυτών των περικοπών, καθώς με δεδομένη την αδυναμία άμεσου επανυπολογισμού των συντάξεων άρα και της προσωπικής διαφοράς, στο τραπέζι βρίσκεται πλέον το σενάριο των μειώσεων από ένα όριο και πάνω, που πιθανότατα θα είναι τα 1.000 ευρώ συνόλου κύριας- επικουρικής σύνταξης. Με βάση αυτό το σενάριο, οι περικοπές θα πρέπει να είναι μεγαλύτερες από το 7% μεσοσταθμικά, που θα επιβαλλόταν επί της προσωπικής διαφοράς, καθώς ο αριθμός αυτών των συνταξιούχων είναι πολύ μικρότερος από τα 2 εκατομμύρια όσων θα έχουν προσωπική διαφορά. Συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι μόλις 700.000 συνταξιούχοι έχουν άθροισμα πάνω από 1.000 ευρώ σύνταξη κι ως εκ τούτου προκειμένου να εξοικονομηθούν καθαρά (net) 1,8 δις ευρώ, θα πρέπει να υποστούν μειώσεις 18- 20%!!!